Повода за моите опънати нерви е отношението им към мен относно едно малко, красиво, 4-месечно слънчице. Достъпа ми до бебето е повече от ограничен. В редките моменти, в които ме допускат да погледам от разстояние детето, ако визитата ми надвиши 5-минути или понеча да го докосна детето бива скрито и ми се показва с поведение, че присъствието ми е излишно. Не по този начин стоят нещата с пълчищата хора - познати и непознати, които по цял ден гушкат детето. Моят приятел също няма проблеми с досега до бебето - единствено аз. Аз не съм майка и се чудя да не би това поведение да е някакъв силно-развит родителски инстинкт, родителска ревност или депресия. Факта, обаче, че това отношение е насочено единствено към мен ме натоварва психически. Писна ми. Според вас нормално ли е подобно поведение и на какво би могло да се дължи ???