Питам, защото аз имах подобен проблем преди години. С майката на мъжа ми /тогава с него още не бяхме женени/ от първия миг не се харесахме. Дотук нищо необичайно-особено по тази ос- жена, свекърва, но с течение на времето това доведе до немалко скандали, интриги, драми и всичко най-лошо. Някой ще каже-нищо ново, но това ме подтискаше, разваляше за дни наред настроението ми, водеше до безконечни спорове с приятеля ми.До момента, в който аз не казах "стига" -престанах да се виждам с нея, игнорирах я напълно и въобще не ми пукаше какво разправя за мен пред общите ни познати. Тя, разбира се, не спря, но от опита и да ни раздели пострада единствено нейна милост.Загуби детето си. От четири години не са се виждали, нямат никакъв контакт, всичко е мирно и тихо .
На моменти ми става мъчно за мъжо ми-все пак му е майка, но с него доста сме разговаряли по този въпрос и ме радва категоричното му мнение-"щом не приема жена ми, няма какво да си кажа с нея".
Та питането ми е-не е ли по-лесно да "затворим вратата" на такъв човек и да заявим категоричната си позиция пред него. Без значение дали става дума за наш роднина, близък на половинката ни или друго подобно. Какво толкова ни е страх, че ще загубим или ще се случи?