От страна на баща си съм получила по малко и от двете "екстри" - боят отдавна е забравен, но някои от обидите му, все още не съм простила.
Признах, че пошляпвам и го намирам за допустимо в определени ситуации. Но никога не бих нарекла детето си с обидна дума и не бих се отнесла с презрение или дори отвръщение към него, както някои родители правят. Обръщения от сорта "свиня", "животно", "виж се колко си тъп/грозен", "нищо не можеш", "загубеняк" и т.н. често могат да се чуят по детските площадки. За мен те са много по-лоши от пошляпването и никога не съм ги употребявала. На вас случвало ли се е, излизайко извън нерви до прибегнете до тях? И мислите ли, че те са по-голямото "зло" от боя или е обратното? Детето ви кое би приело по-тежко - пошляпването или обидното и призрително отношение?