напоследък имам проблеми с оставянето на дъщеря ми при баба и и баба ми. Миналата половин година спеше почти всеки уикенд при една от двете, но откакто прекарах 2 седмици в болница и после 2 месеца на морето с нея, оставянето става изключително трудно.
Последният месец дори и през деня като и кажа, че отиваме при баба и, винаги ме пита дали ще дойда и аз.
Ако случайно реша да и спомена, че ще я взема по-късно почва да реве и да не иска да ходи. И аз не я водя (което може би е грешка). А обича и двете места, даже понякога сама си заявява, че иска там.
Та по този повод са ме налегнали едни безкрайни дилеми:
- да продължавам ли да я водя, без обаче да и казвам, а като я заведа просто да се измъквам незабелязано.
По този начин обаче дали няма да намрази роднините, при които я оставям.
- дали да не изчакам, но това само ще удължи времето, което прекарваме заедно и желанието и да бъде някъде без мен да намалее още повече.
Искам и да и помогна по някакъв начин, за да и е по-лесно като тръгне на градина, а не съм сигурна точно как.
Понякога започвам да съжалявам защо не съм я пуснала като по-мъничка на ясла, но имам възможност да я гледам и мисля, че това е по-доброто. Иначе е контактно дете, много приказва, пее, обича да ходим на гости и да имаме гости.
Вие какво бихте ме посъветвали? Как е при вашите деца?
Извинете, че стана толкова дълго.