За мен тоалетното обучение не е по-важно отколкото за всяка друга майка, предполагам. Когато става дума за голямо дете - над 2 години, нещата са различни. Андрей говори на 2 езика, може да брои, знае буквите, познава около 20 марки коли, може да се съблече, да си обуе чорапите, да си облече панталоните абсолютно сам. Да не изброявам всичките му умения, факт е, че той общува, обяснява, пита, разказва, говоря с него почти като с възрастен. Може да ти обясни подробно, че мама пишка седнала, а татко и той - прави, че може да се пишка в гърнето или в тоалетната, а навън на тревата. Че само бебетата пишкат в гащите, а той е голям. И когато такова дете се напикае без да каже нищо, особено на публично място, по време на някоя среща ми е.... как да ти кажа... не ми е приятно. Не мисля, че е защото аз придавам прекалено голямо значение на тоалетното обучение, всяка майка би реагирала така. Никога не му се карам, не го упреквам, просто го преобличам, но не ми е приятно и той много добре го знае. Това имах предвид, като казах, че за мен е важно. Памперс ли да му сложа на Андрей?
А за бебето - ами да, предлагам му когато се сетя и ми е удобно. По-скоро гледам да го оставям колкото се може повече гол, отколкото да следя за сигнали. Още е много малък, а като порасне малко, не знам как ще процедирам. Просто се чудя дали е правилно изпишкването постоянно да става по инициатива на майката. Търся някакъв баланс за себе си.
Мактуб, да, предполагам, че ревността е основната причина. А какво означава "воден проблем"?