

Ферит: Добро утро.
Джерен: Добро утро. Какво е това?
Ферит: Малък подарък.
Джерен: Ферит, все още ли? Защо не искаш да приключиш с това?


Ферит: Не приключвам, защото това е твое. И на никого повече няма да помогне. Това е твое. Добре. Ако не искаш, можеш после да го изхвърлиш. Но поне го отвори и виж. Нищо няма да загубиш. Между другото повярвай, че това вътре е твоята съдба, Джерен. Надявам се, че ще ти хареса.




„Световноизвестният дизайнер на обувки Федерико...Ви кани на изложба на обувки стил Модерн.“
Изложба на обувки?




Да поискам ли за теб вода с лимон?


Еда: Изглежда, че кафето ти е харесало?
Серкан: Да. Точно подходящата степен на печене.
Еда: Да, точната степен.
Серкан: Нека това остане между нас. Но ми се струва, че трябва да кажеш на твоя годеник...Че кафето в неговото заведение не е много вкусно. Нека купува от това кафе.


Еда: Така ли? Обаче Дениз доставя кафе за това кафене.
Серкан: Ааа, странно.
Еда: Серкан. Дениз е барман.
Серкан: Уау. Невероятно. Тогава нека този барман да изпрати и на себе си от кафето, което доставя.
Еда: Степен на ревност.
Серкан: Барман...


Еда: Между другото...Мога всеки път да ти нося, когато идвам тук. Често ходя там.
Серкан: Да, разбрах. Често ходиш, защото...Там имаш таен почитател. Навсякъде е написано „Еда“ и сърчица.
Еда: Не. Там имам минало.


Серкан: Добре. Но не си заслужава. Защото сега знам къде е .
Еда: Разбира се. Добре тогава. Ти и вкусът ти не си забравил.
Серкан: Никога не забравям това, което ми носи удоволствие.


Селин: Любими, изпратили са ти писмо...Има нещо, което трябва да съгласуваш по проекта в Кемербургаз.
Серкан: Да, права си...


Еда: Момент. Селин. Проектът е мой. Тези писма трябва да са до мен.
Селин: Добре, помолиха ме и аз предавам. Нямам нищо общо.


Серкан: Еда. Селин, благодаря, че каза. Еда, сега ще им кажа, че ти управляваш проекта. Става ли?
Еда: Тези писма трябва да пристигат при мен. Това е мой проект.
Серкан: Ок. Да поискам ли за теб вода с лимон?


Сама решаваш кое да бъде мечта и кое цел.


Ферит: Джерен, ще можеш ли да погледнеш договора, който ти изпратиха от счетоводството?
Джерен: Ще погледна.
Ферит: Добре, благодаря. Между другото, успя ли да погледнеш плика?
Джерен: Не съм гледала. Изхвърлих го в боклука.
Ферит: Не ти ли бише любопитно, какво има вътре?


Джерен: И какво ще се промени от това?
Ферит: Например, когато бяхме заедно, не се интересувахме един от друг. А ако се бяхме интересували, всичко щеше да бъде много по-различно.
Джерен: Какво щеше да бъде по-различно, Ферит?
Ферит: Например, щях да зная съкровената ти мечта, да станеш дизайнер на обувки.И можех да те подкрепя.


Джерен: Името говори за себе си – мечта. Ако това беше истина, то щеше да не е мечта, а цел.
Ферит: Сама решаваш кое да бъде мечта и кое цел. Така мисля. Ако повярваш, че това ще се случи – то става цел. Ще си видим на обяд.




Важни уроци.
Не е достатъчно, да кажеш, че харесваш, че си влюбен, че даже обичаш някого. Ака не положиш усилия и не отделиш време за него, ако не се опиташ да го разбереш, да научиш за желанията, мечтите, целите, но и за страховете и демоните му, такава връзка няма бъдеще и скоро, когато изчезнат искрите на харесването, вероятно ще се разпадне или ще стане рутинна, скучна, досадна, дразнеща.
И още.
Човек сам решава, кое е мечта и кое и какво, ако работи достатъчно упорито и си повярва, може да превърне в цел!