Така както гледам, повечето сме около 50те, затова ще дам разбираем пример. В моята младост жените седят до стената и чакат да ги поканят на танц. Не може ти да поканиш някого, когото харесваш, трябва да мигаш с очи и да се гънеш с разни кокетни мурафети, предавани от баба на внучка, та да му привлечеш вниманието , и да те покани той. Танцът го използвам като метафора, надявам се, че е ясно.
Дори ако си красива жена, която привлича много внимание, ти пак имаш избор между тези, които са те поканили, а не които сама избираш. Да подемеш инициатива е почти немислимо, търсят се заобиколни пътища да се достигне до обекта и да му се създаде илюзия, че той е инициаторът.
Това вече го няма, младите се избират по някакви си техни критерии, правят стъпки, показват интерес и т. н. Важното е какво е излязло в крайна сметка, а не кой пратил покана и последвал и там каквото правят.