В случая терапевтично действие има споделянето на отговорност с други- бащата, баби и дядовци, а освободеното време и енергия да се посветят на занимания със себе си. Иначе човек няма как да не изкрейзи, защото робува на нещо, което не може да контролира и самочувствието пада постоянно. А и е прекалено разпространена заблудата, че ако си в напрежение, а ако се тревожиш си отговорен и държиш нещата под контрол. Един вид, отпуснеш ли се ако стане нещо ще си виновен. Тя и вината е онова, което може да те отврати от всеки, който те кара да я изпитваш, пък било и детето ти.
Та фиксирането върху заблудата, че здравето на детето може да бъде в зоната на контрол на родителя може да влоши положение подобно на това на polina-malina . нови медикаменти, нови стратегии, а после детето се разболява идва новата вина. не ми се струва като решение. Повече би работило да се намери наистина добър педиатър, на когото да се има доверие и да елиминира нуждата родителите да става любители педиатри. Нека си го кажем честно, адски е трудно да работиш като лекар, макар и само на своето дете, ако не си завършил медицина. Шансовете за криза в такава ситуация са големи. Хубаво е да сме отговорни родители, но ако разширим зоната на отговорностите си прекомерно обичайно понасяме неприятни последствия.
ПП казвам всичко това, защото в ситуация на психическа нестабилност човек може да си върне равновесието и стабилността, ако започне да си поставя само цели, които са изцяло в негова власт.