Еркан Петеккайа в Öyle Bir Geçer Zaman ki # 19

Поздрав и от мен в ЗЕЛЕНО !!!



БЕЛ ...за пореден път БЛАГОДАРЯ !!!

 

Не знам дали е истински този сценарий,  Епизод 2

Bir eliyle onun ellerini tutarken, öbür eliyle de kollarında alevler içinde yanan bu koca yürekli çocuk kızın saçlarını okşadı uzun uzun. Bir an hiçbir engelin olmadığı bir diyarda, basit ama mutlu bir aşk yaşadıklarını hayal etti. Kavga yok, gürültü yok, savaşmak yok... Yalnızca Soner ve Aylin var. Küçük bir ev. Sabahları kahvaltısını hazırlayıp onu işe yolcu eden ve akşam da kapıda karşılayan bir masal prensesi. Ve başını onun kucağına koyup gözlerini kapadığında, huzuru hissedebilmek. Mutluluk bundan başka neydi ki zaten? Hayatı boyunca çevresinde dört dönmüş bir sürü kız ve istediği her şeye kavuşmuş biri olmak bu adamı tatmin edemezken; koskoca bir ev, son model bir araba, ve bir dediğini iki etmeyen bir sürü insanla bile bu kız mutlu olamamışken; nasıl oluyor da ikisi yan yanayken sanki servetlerin en büyüğüne sahipmiş gibi hissedebiliyordu? Aşk mıydı bu, sihir miydi? Bilmiyordu. Tek bildiği; bu acılarla olgunlaşmış olsa da hala çocuk kalabilmiş kızı alıp kimsenin göremediği uzak yerlere götürmek istediğiydi. Belki o kumsal yine... Eskisi gibi...

"Kalk Aylin, hadi kalk gidelim."
"Nereye gidiyoruz Soner? Nereye?"

Bunu öyle ümit dolu bir sesle söylemişti ki, Soner onun hala sevdiğini son kez sarabilme arzusuyla dolup taştığını anladı. Hayır diyemedi, ki zaten kendisi de aynı duygular içerisindeydi. Gözlerini kocaman açarak baktı Aylin ona, sanki ruhunu okumak istermiş gibi. Sanki sessiz bir şekilde sorarmış gibi; "Tekrar sarılabilecek miyiz?" cümlesini. Ve aldığı cevapla da gözlerinin en içine kadar ulaştı gülümsemesi. Birden doğrulup ayağa kalktı, gözleri parlıyordu. Soner şaşırmadı, zaten onu bu kıza böylesine aşık edebilen şey de bu değil miydi? Hüzün mutlulukla dans ediyordu hep o gözlerde. İnsan bir an acıyla yoğrulmuş genç bir kadının üzüntüsünü, bazense küçük çocuklara has o muzur pırıltıyı izlebiliyordu gözlerine baktıkça. İkisi de ateşten yanıyordu zaten, el ele 'tutuştular' usulca. Soner'in arabasına gittiler, ve araba dört yıl önce o unutulmaz gecenin yaşandığı yere doğru yol aldı.

"İşte geldik, arabadan inebilirsiniz Aylin hanım."

Aylin koca bir kahkahayla karşıladı bu sözleri, hemen arabadan indi ve kumsala doğru koştu neşeyle.

"Soner, gelsene Soner!"
"Yok ben burada seni izlemeyi tercih ederim."
"Darılırım bak, hadi beni kırma!"

Aylin geriye dönüp Soner'i kolundan çekiştirmeye başladı. Kızın ısrarına daha fazla dayanamayarak Soner de onunla birlikte koşuşturmaya başladı oradan oraya. An geldi çocuk oldular birbirlerinin üzerine kum atıp sağa sola kaçan, an geldi ateşli iki aşık o son veda öpücüğünün ardından hasret gideren. Aşktı bu, benzemezdi hiçbir şeye. Ve onlar da aşkların en güzelini yaşayarak kafa tutmuşlardı onları ayıran hayata.

"Sana bir şey göstermek istiyorum Soner."
"Neymiş o bakalım?"
"Çok eskilerden bir hatıra..."

Hırkasının cebinden, küçük bir denizyıldızı çıkardı Aylin. Soner'in avucuna sokuşturdu.

"Bunu hatırladın mı?"
"Demek bulmuşsun?"
"O gün gelen... Sendin değil mi?"

Buna cevap olarak yalnızca gözleri buluştu, ve Aylin anladı.

"Seni izledim... Hemen gidemeyeceğimi anlamıştım."
"Hep o deniz yıldızıyla avundum belki bir gün yanıbaşımda seni bulurum diye."
"Bak, buldun işte. Bunca yıldan sonra ben; burada ve seninleyim."
"Ama gideceksin! Biliyorum, gideceksin ve beni yine yalnız bırakacaksın..."
"Uzakta da olsam, hep seni izliyor olacağım."
"Bunlara inanmak öyle güç ki..."
"Şimdi bunları aklından çıkart sevgilim."
"Ama nasıl aklımdan çıkartabi-"

Soner onu küçücük bir öpücükle susturdu, ve bu öpücükten sonra masum denemeyecek kadar ateşli bir başkası geldi. Bu çekimden kendini zoraki ayıran Soner, ceketini çıkarıp yere serdi ve uzandı, Aylin'i de aşağı, yanına çekti. Kız göğsüne yattığında üşümesin diye onu şefkatle sardıktan sonra,

"Şimdi gözlerini sıkıca yum ve sadece senle beni düşün..."
"Benim için sen ve benden başka bir şey yok ki zaten."
"Benim için de öyle... Şimdi biraz dinlen, sabahın ne getireceğini bilemezsin."

Normalde inatçı bir yapıya sahip olan Aylin, daha fazla direnemedi bu sözlere karşılık olarak. Uykusuzluktan ağırlaşmış olan gözleri kapandı ve çok geçmeden de Sonerli düşlere daldı gitti... Soner uyumadı, ne yapacağını düşündü durdu. Gidip kalmak arasında bir seçim yapmak zorundaydı ve o da bunu biliyordu. Ya gitse, Aylin'le gitse? Bir kez olsun bir korkaklık yapsa ve ardına bakmadan çekip gitse. Aylin'le arasındakileri az çok biliyordu Murat, tahmin etmesi de zor olamayacaktı. Peki böyle acılar içinde kıvranmaktansa zaten ölmekte olan bir adamı son nefesinde mutsuz etmeye değer miydi?

...

Hava aydınlanıyordu, güneş yeni yeni parlamaya başlamıştı gökyüzünde. Hava serindi ve Aylin'in o güzelim saçları rüzgarla dalgalanıyordu hafif hafif. Soner her şey için son şansı olduğunu biliyordu, yanağını okşayarak uyandırdı yanındaki güzel kızı.

"Aylin, hadi kalk hava aydınlandı."
"Ne? Ne oluyor? Neredeyiz?"

Hemen uyuyakalmış olan Aylin, gözlerini henüz açamamışken yalnızca sesini duyduğu bu adamın bir hayalden ibaret olduğunu düşünüyordu. Soner'le hiç gelmemişti kumsala, yalnızca bir düştü gördüğü. Şimdi uyanacak ve kendini yine Murat'ın yanında yatarken bulacaktı. Öyleyse kendini buna bir an önce alıştırması en iyisiydi.

"Aylin? Hadi..."
"Biraz daha... Uyuyayım... Lütfen..."

Onu kibarca sarsan kollara tutunarak açtı gözlerini. Ancak Murat'ın gözleriyle karşılaşmayı beklerken insanın dalıp gittiği masmavi iki denize dalıp gitti. Hiçbir şey rüya değil miydi yani? O sevdiğinin yanında mutlu olduğu çok özel dakikalar... Hepsi az sonra Soner'le tekrar vedalaşacağı kadar gerçekti.

"Hadi eve gidelim ötekiler bizi fark etmeden."
"Gitmek istemiyorum..."
"Gitmek zorundayız."
"Offf..."

Eve kimse uyanmadan varmışlardı. Aylin usulca yatağına sokuldu, Soner çalışma masasının başına geçti ve dalgın dalgın düşünmeye başladı. Gitmeli mi, kalmalı mı? Murat'ın onu bu evde istememe sebebinin yalnızca Aylin olduğunu biliyordu. Ve haklıydı da aslında... Aylin aynı anda, yastığına gözyaşı döküyordu sessizce. Alacakaranlıkta başbaşa geçen o saatleri düşündükçe bir ağırlık oturdu yüreğine. Doğrunun ne olduğuna dair kafa yordu, bir daha onu görmemeli mi yoksa aşkının peşinden mi gitmeli? Ve nihayet ikisi de bir karar verebilmişti. Yanlış mı doğru mu bilmedikleri, ancak kalplerinin sesini dinleyerek vardıkları bir karar...